Zofia Merle: "Moja babcia, gdy się okazało, że chcę iść na studia aktorskie, omal nie zemdlała z wrażenia. „Zosiu – powiedziała – w naszej rodzinie nie było nigdy kobiet upadłych”. Babka obeznana była ze środowiskiem teatralnym, gdyż mój dziadek, pisał recenzje teatralne i bywała z nim na premierach. Gdy już występowałam na scenie i w domu pojawiły się czasopisma z recenzjami, sprawiała wrażenie, że jej to w ogóle nie interesuje. Jednak po cichu, dyskretnie, zbierała wycinki prasowe o moich rolach.
.................
Mirosław Baka: W piątej klasie podstawówki. Na akademii szkolnej mówiłem wiersz. Było głośno, dzieciaki gadały, ale z sekundy na sekundę robiło się coraz ciszej. Aż w końcu zapadła całkowita cisza i wszyscy zaczęli mnie słuchać. To był mój pierwszy metafizyczny kontakt z teatrem. Zaraziłem się tym na całe życie. Bardzo mi się podobało, że wszyscy nagle zaczęli na mnie zwracać uwagę. Potem był kabaret w liceum. Nie dość, że nadal mnie słuchano, to dodatkowo wykryłem, że potrafię rozśmieszać ludzi.
................
Anna Seniuk: Czasem ktoś na mnie łypnie okiem, nie zaprzeczam. "O zobacz, ale się posunęła w czasie, to ona czy nie ona, eee chyba nie bo za gruba, eee za chuda. A w TV wygląda pani lepiej".
A ja, cóż, wyglądam jak wyglądam.
Któregoś razu w sklepie przy kasie, jakaś pani stojąca przede mną odwróciła się i zaczepiła mówiąc, e mnie poznała ... Zrobiło mi się miło. A ona: ... po głosie ... bo z wyglądu nie za bardzo".
................
Zbliżały się urodziny Aleksandra Zelwerowicza, aktora, reżysera i pedagoga. Studenci III roku Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej postanowili przygotować etiudę opierająca się na zdaniu „pani czeka”.
Scena 1: wytworna pani przechodzi przez scenę, za nią wchodzi uwodziciel pytając lokaja: „Pani?”. Lokaj wskazując salonik odpowiada: „czeka”.
Scena 2. Wytworna pani na scenie na widok wchodzącego uwodziciela zdziwiona mówi: „pan?”. Mężczyzna wyjmuje papier z kieszeni mówiąc: „i czek”. Pani ze aprobatą: „Aaa!”.
Scena 3. Pani robi na drutach, wpada przerażony służący: „Pani! Czeka!”
Scena 4. Staruszka, najpewniej dawna piastunka, przypada do ręki wchodzącego na scenę młodzieńca: „Paniczek!”. Całuję go w rękę. Panicz wycierając rękę: „Aaa!”.
Podobno Zelwerowicz ze śmiechu spadł z krzesła.
....................
Pytana przez wścibskich dziennikarzy o własne doświadczenia damsko-męskie, Maria Czubaszek nic nie pamiętała… Żadnych nazwisk… Czasami jakieś imię, którego do końca nie była pewna… Pierwszy chłopak, miał na imię… chyba Paweł…, a może Andrzej… Jakieś miłostki miała… coś tam z tymi mężczyznami nawet robiła grzesznego… Ale, z którym i gdzie… Jacek… czy… Grzegorz… Jakie to ma znaczenie… Było, minęło… Nic nie pamięta… Karolaka pamięta… I przyjaciela Andrusa też pamięta… Wystarczyło jednak, że żurnalista zapytał o psy obecne w jej życiu i amnezja mijała. Recytowała w kolejności: Arguś (foksterier gładkowłosy), Diana (spanielka), Bej (spaniel), King (owczarek niemiecki), Iga (kundelka), Bimber (kundelek), Nika (owczarzyca belgijska) i Supron (kundelek silnie wielorasowy). Chętnie dzieliła się opowieściami, skąd się pies u niej wziął, co jadał, gdzie spacerowali, gdzie miał legowisko, na co chorował, podawała adresy weterynarzy.
Anegdoty o sławnych Polakach (fb)
Anegdoty filmowe, teatralne i muzyczne (fb)
Aktorzy na tle historii (fb)
